Als de mensen van Pallas 3 nog niet door hadden dat de herfst inmiddels was aangebroken, dan zijn ze hier op een druilerige maandag avond in Dokkum wel achter gekomen. Helaas voor deze blauwe-zwarte krijgers uit Leeuwarden kwam het met bakken uit de hemel en stond er ook nog een “licht briesje” wat deze inhaalwedstrijd tegen De Granaet 4 niet alleen een strijd maakte voor de punten, maar ook een strijd tegen de elementen. (Uitslag: 7-7)
Ondanks twee gelijk opgaande wedstrijden tegen WIK 2 stond het 3e van Pallas’08 helaas nog met lege handen in de competitie en waren de spelers er dus op gebrand om de eerste punten te pakken. Dit moest dus gebeuren in de eerdergenoemde omstandigheden… maar wy binne net makke fan sûker, dus de kop der foar en gaan met dy banaan!
Gelukkig is er inmiddels een keurig kunstgrasveld in Dokkum aangelegd, wat in ieder geval zou voorkomen dat het tot een moddergevecht zou uitlopen. Daar bovenop hadden wij ook nog het geluk dat wij gebruik mochten maken van de talenten van Jeffrey Tolk (het korfbaltalent zit hem in de genen). Zijn aanwezigheid in combinatie met de al bestaande ijzersterke selectie van Pallas 3 gaf de coach van deze topploeg (ondergetekende) in ieder geval het vertrouwen dat er wat te halen viel bij “De Garnalen”.
Inderdaad werd het vertrouwen van de coach (die natuurlijk voor de sier aan de kant staat, want zo’n topploeg coacht zichzelf) zeker niet beschaamd. Hij aanschouwde een hardwerkende strijdkracht wat weer en wind trotseerde om, als gezamenlijke doel, de punten mee terug te nemen naar de Friese hoofdstad. In de verdediging botste de Granaet vaak op een blauw-zwarte muur en in de aanval kregen hun vervolgens weer te maken met een blauw-zwarte stormram. Prachtige combinaties en tactisch spel zorgde voor genoeg kansen voor de Leeuwarders, maar de welbekende deksel had zich weer gepositioneerd op de korf. Toch wist Pallas 3 een aantal mooie treffers te maken maar, door de continue strijd tegen de weergoden, waren even vergeten dat er ook nog zoiets bestaat als menselijke tegenstander tijdens de wedstrijd. “Als je zelf de bal er niet in knalt, dan doet de tegenstander dat op een gegeven moment zelf wel”. De 4-3 ruststand was een onaangename verrassing en zorgde voor een duidelijke boodschap: “Die knikker moet erin!”
Aangezien de kleedkamers van de Graneat aan de andere kant van Dokkum stonden en de inwoners van de stad inmiddels begonnen waren aan het bouwen van een ark vanwege de toenemende overstromingsdreiging, duurde de rust maar 2 minuten en gingen we snel door voordat we zouden verdrinken.
Waarschijnlijk door toenaderende einde van de wereld, wist het 3e van Pallas’08 de motivatie te vinden om die hardnekkige deksel er af te schieten en daarmee ook de voorsprong te pakken. Dankzij een slim balletje van Simon van Dijk en een goed uitgevoerde vrije bal van Martin de Jong was er zelfs een gat geslagen van 2 punten. Ondanks dat het er vaker op leek dat Pallas 3 er nog een paar punten verschil meer van zou maken, was het toch de Graneat dat met een willekeurig schot dichterbij kwam. Vervolgens trad de wet van Murphy in werking en wist je wat eraan kon komen in de slotseconden van de wedstrijd…. Er kwam nog 1 bal het aanvalsvak van de Graneat binnen… doelpunt….
Na het fluitsignaal heerst er een teleurstelling omdat je meer had verdiend dan een gelijkspel, wat natuurlijk logisch is. Maar als coach kun je dan zeggen; we hebben een punt verloren… maar ik zeg; wij hebben een punt meer dan verdiend!
Sportieve groeten van de trotse trainer/coach van Pallas 3&4
